അവസാനം കിട്ടിയ അവധിക്കാലം chatgpt story

സിറ്റി ബസിന്റെ ജനൽ കുഴിയിൽ നിന്നുള്ള കാറ്റ് മുഖത്ത് വീശുന്നത് രാജുവിനെ പഴയ ഓർമ്മകളിലേക്ക് കൊണ്ടുപോയി. കുട്ടിക്കാലത്ത് ഗ്രാമത്തിലേക്കുള്ള യാത്രകൾ എത്ര ആവേശമുണ്ടായിരുന്നുവോ, ഇന്നിതാ വർഷങ്ങൾ കഴിഞ്ഞ് അയാൾക്ക് ആ വൃക്ഷപ്പടിക്കൽ തിരിച്ചു പോകാനായിരിക്കുന്നു. നഗരജീവിതത്തിന്റെ തിരക്കുകളിലകപ്പെട്ടിരുന്ന രാജു, അവസാനം ഒരു ചെറിയ അവധി കിട്ടിയപ്പോൾ തന്നെ നീളുന്ന ആഗ്രഹം പാലിക്കാൻ വില്ലേജ് വീട്ടിലേക്കുള്ള യാത്ര തീരുമാനിച്ചു.

ബസ്സ് വണ്ടിപേടിയിലിറങ്ങി രാജു ബാഗ് കയ്യിലെടുത്തു. അവന്റെ കണ്ണുകൾ ഒരിക്കലും മറക്കാത്ത ആ ദൃശ്യങ്ങൾ തേടി. അവിടെയുണ്ട് — പഴയ വീടും മുന്നിലെ ആ വലിയ ആൽമരവും. മഞ്ഞപ്പൂക്കൾ പൂത്തിരിക്കുന്ന ആ മരത്തിന്റെ കീഴിൽ കുട്ടിക്കാലത്ത് പന്തും കല്ലും കളിച്ച ഓർമ്മകൾ ഒരുമിച്ച് ഉണർന്നു.

"അയ്യോ, രാജു വന്നല്ലോ!"

വീട്ടുമുമ്പിൽ മരത്തിന്റെ ചുവട്ടിൽ ഇരുന്ന് തടി വെട്ടിക്കൊണ്ടിരുന്ന വേലായുധൻ ചേട്ടൻ നെഞ്ച് നിറഞ്ഞ ചിരിയുമായി വിളിച്ചു. ആയിരം ചോദ്യങ്ങളുമായി ചേട്ടൻ ഓടി വന്നു.

"എത്ര നാളായിരിക്കും? ആറു കൊല്ലമെങ്കിലും ആകും. പൂരം കഴിഞ്ഞുമെത്തുമെന്നു പറഞ്ഞപ്പോൾ കരുതി, പക്ഷേ നീ പെട്ടെന്നെത്തി. എത്ര സന്തോഷം!"

"ആ വീഴ്ചക്ക് ശേഷം ഒന്നും ഉണ്ടാകാനില്ലല്ലോ ചേട്ടാ, ഈ പ്രാവശ്യം വന്നതാ, അവധി കുറവാണ്..." രാജു പറഞ്ഞു.

വീട്ടിലെ ചൂടും അമ്മയുടെ കൈപ്പുണ്യവും

വീട് പിന്നെ കൂടുതൽ കാലം മാറ്റം വന്നില്ലെന്നു തോന്നിയിരുന്നില്ല. പൂച്ചപ്പുറവും ചാരനിറത്തിൽ പുതുക്കിയ ചുമരുകളും എല്ലാം മാറ്റം വന്നിരുന്നു. പക്ഷേ അമ്മ മാറ്റമായിരുന്നില്ല. വലുതായി നോക്കിയ കണ്ണുകൾ, എപ്പോഴും അതേ സ്നേഹത്തിലേറെ നിറഞ്ഞത്. മകന് വേണ്ടി കാത്തിരുന്ന സമയം അമ്മയുടെ മുഖത്ത് തെളിഞ്ഞിരുന്നു.

"മോനേ, ഇത്രയും നാളായല്ലോ! പെട്ടെന്ന് വരുന്നുവെന്ന് പറഞ്ഞിട്ടും ഈ പഴയ അമ്മയോട് പറയാൻ വിസമ്മതം, അല്ലേ?" അമ്മ ചെറുതായി പരാതി പറഞ്ഞു, പക്ഷേ മുഖം മുഴുവനും ചിരിയായിരുന്നു.

"ഇല്ലെ അമ്മേ, നഗരജീവിതത്തിൽ എല്ലാം അടുക്കിയിട്ട് തിരക്കാണല്ലോ..." രാജു മനസ്സ് നിറഞ്ഞു. അമ്മയുടെ അരികിലേക്ക് ചെന്നു ഇരുന്നപ്പോൾ, അമ്മയുടെ കൈ തലയിൽ വച്ച് തലോടിയപ്പോൾ അയാളുടെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞു.

അമ്മ അടുക്കളയിൽ ചെന്നപ്പോൾ പഴയ രുചികൾ പൂത്തുടങ്ങി. പുഴുങ്ങിയ കപ്പ, മീൻ കറി, ചമ്മന്തി — ഒന്നൊന്നിനും സ്വന്തമായ ഗന്ധം. നഗരത്തിൽ വാങ്ങുന്ന ഫുഡിന്റെ പലഹാരങ്ങളും ഇതിന്റെ മുൻപിൽ വെറും ചോര വെള്ളമായിരുന്നു.

"ഇവിടെ നിന്നാ വിളമ്പുക! ഞാനിവിടെ തന്നെയിരിക്കും," രാജു അമ്മയോട് പറഞ്ഞു. അമ്മ ചിരിക്കുകയായിരുന്നു.

കൂട്ടുകാരുടെ വരവ്

രാത്രിയാകുമ്പോഴേക്കും വീടിനുള്ളിൽ കുഞ്ഞപ്പനും സീതേട്ടത്തിയും വന്നു. രണ്ടുപേരും പഴയ ഓർമ്മകൾ തുറന്നു പറഞ്ഞു തുടങ്ങി.

"ആട്ടിന് പെരുന്നാൾ ദിവസം ഒന്ന് ഓർക്കുവാണെ! കുഞ്ഞപ്പൻ പായുമ്പോൾ തലയിൽ നിന്ന് തൊപ്പി പറന്നു പോയി!" സീതേട്ടത്തി കൃത്യം ഓർത്തു.

"അത് ഇവിടെ പറയണ്ട, അതിന്റെ പേരിൽ എനിക്ക് ഇതുവരെ ചെളി വാങ്ങേണ്ടി വന്നിട്ടുണ്ട്," കുഞ്ഞപ്പൻ മുഖം ചുളിച്ചു.

"അവിടെ നിന്നാണ് നമുക്ക് അറിയുന്നത്, 'കഞ്ഞി കുടിച്ചാൽ തൊപ്പി പറക്കും' എന്നത്!" രാജു പൊട്ടിച്ചിരിച്ചു. എല്ലാവരും ചേർന്നിരുന്നതും പഴയ ഓർമ്മകളിലേക്ക് വീണു.

രാവിന്റെ സുന്ദരം

രാത്രി താമസിക്കുന്ന വീട്ടിൽ ചില പ്രത്യേകതകളുണ്ട്. നഗരത്തെപ്പോലെ ഉറക്കത്തിൽ ബഹളം ഇല്ല. പച്ച പുലരിപോലെ സുന്ദരമായ ശബ്ദങ്ങൾ മാത്രം. ഇഴജാതി തവളയുടെ ദൂരെ നിന്നുള്ള ശബ്ദം, വീശുന്ന കാറ്റ് — എല്ലാം ശാന്തമായ ആശ്വാസം നൽകി.

"നഗരത്തിൽ എത്ര വിശ്രമിച്ചു കിടന്നാലും ഇങ്ങനെയൊരു ഉറക്കം കിട്ടുമോ?" രാജു ചിന്തിച്ചു.

പെട്ടെന്നൊരു ചുണ്ടു പൊക്കിയ ചിരി — അമ്മ തലോടി പാടിയ പഴയ ലാലിബികളാണ് ഓർമ്മയായത്. പഴയ സന്ധ്യകളിൽ അമ്മ പാടിയ ആ പാട്ട് മനസ്സിൽ മുഴങ്ങി. 'പയ്യൻ ഉറങ്ങുമ്പോൾ ഈ ചില്ലകളിൽ സന്ധ്യയുടെ നിഴലുകൾ വീണിരിക്കും...'

വിടപറയൽ

അവധിക്കാലം എത്ര പെട്ടെന്ന് കഴിഞ്ഞു. ഇനി തിരിച്ചു പോകാനുള്ള സമയം. രാജു ബാഗ് എടുത്തു, എല്ലാവരോടും വിടപറഞ്ഞു. അമ്മ കണ്ണീർ ഒറ്റപ്പാട് കൊടുത്തില്ല, പക്ഷേ രാജു അത് മനസിലാക്കി. "വേണ്ട അമ്മ, ഈ പ്രാവശ്യം ചുരുങ്ങിയ അവധിയാണ്. അടുത്ത പ്രാവശ്യം നീളും, ഉറപ്പ്."

അമ്മ മൗനമായി തലോടി. ആൽമരത്തിന്റെ ചുവട്ടിൽ നിന്നു ബസ്സിനായി കാത്തു നിൽക്കുമ്പോൾ രാജുവിന്റെ കണ്ണ് ആ ചട്ടിച്ചുവരുന്ന മരത്തിലായിരുന്നു. കുട്ടിക്കാലം, അമ്മയുടെ പാട്ടുകൾ, ചേട്ടന്മാരുടെ കളികൾ, എല്ലാം ഒരുമിച്ചു വരുമ്പോൾ മനസ്സിൽ ഒരു ബോധം വന്നു — "ഞാനിവിടെത്തന്നെയാണല്ലോ!"